Dzisiaj miałem radochę zobaczyć na Scenie STU przedstawienie autorstwa Samuela Jokic'a pt.: "Kogut w rosole" (Coming clean) w reż. Marka Gierszała, w składzie: Rafał Dziwisz, Rafał Szumera, Mariusz Witkowski, Maciej Jackowski, Feliks Szejnert, Maurycy Polaski, Dariusz Starczewski.
Historia kilku bezrobotnych od dłuższego czasu facetów, którzy zmuszeni różnymi sytuacjami życiowymi postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i... założyć męską grupę streaptiserów: "Dzikie Buhaje". Obserwujemy proces pokonywania własnych wstydów, kompleksów i przygotowań do premiery. Każdy z bohaterówto to inny dramat w tle.
Świetna postać wykreowana przez Feliksa Szajnerta i jazda bez trzymanki w wykonaniu Maurycego Polaskiego (chętnie bym zobaczył tę postać zagraną w wykonaniu Andrzeja Deskura).
Efekt jest piorunujący, widownia piszczy w oczekiwaniu na ptaki, ale nie wolno zapominać, że cała zabawa to, pokazany lekko i z humorem, dramat grupy kumpli.
Młody - zeszłoroczny absolwent krakowskiej PWST - Rafał Szumera jako ze względu na kontrast w stosunku do reszty postaci budzi piski żeńskiej części publiczności ;-), grać tutaj nie bardzo ma co - za to dobrze się rusza: w sam raz do drugiego sezonu serialu "Tancerze" ;-).
Od ładnych paru lat interesuję się zagadnieniem ruchu Świadków Jehowy. Miałem okazję wielokrotnie rozmawiać z rożnymi osobami zaangażowanymi w ten ruch. Uczestniczyłem z pozycji obserwatora w dwóch kongresach Świadków Jehowy w okresie, gdy jeszcze były organizowane na stadionie sportowym w Krakowie. W ramach swoich zainteresowań uczestniczyłem w zebraniach, na których odbywało się studium „Strażnicy”, a także w celebrowaniu Pamiątki Śmierci Chrystusa – jedynego święta obchodzonego przez świadków Jehowy. Od wielu lat zajmuję się gromadzeniem oraz analizą bieżącej i archiwalnej literatury Świadków Jehowy. To dosyć oryginalne hobby wpisuje się świetnie w ogólne zainteresowanie religiami, a zwłaszcza chrześcijaństwem, które jest mi bliskie ze względu na funkcjonowanie w kręgu jego wpływów i osobiste doświadczenia w przeszłości. Sam świadkiem Jehowy nigdy nie byłem, choć muszę przyznać, że na samym początku moich kontaktów z tym ruchem dopuszczałem taka możliwość, gdyby jego funkcjonowanie i nauczanie okazało się dla mnie przekonujące. Potoczyło się jednak inaczej.
